Zaburzenia obsesyjno kompulsywne, nawracające natręctwa

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne cechują się nawracaniem natrętnych myśli lub czynności, od których powstrzymywanie się wzbudza niepokój, strach i niepewność.

Zaburzenie tego typu w czasach ciągłego pędu, stresu i pogoni, są zjawiskiem dość częstym.

Cechy obsesji:

• wdzieranie się do głowy wbrew woli osoby
• nieakceptowalność
• spowodowana obecnością negatywnych emocji towarzyszącym obsesjom
• subiektywny opór
• poczucie przymusu zwalczania obsesji

Najczęstsze myśli lękowe:

• lęk przed zakażeniem
• lęk przed skrzywdzeniem siebie i innych

Najczęstsze tła myśli natrętnych:

• symetria
• seksualność
• religia
• agresja

Czym są kompulsje?

Kompulsje stanowią powtarzające się stereotypowe zachowania lub akty psychiczne, podejmowane w celu redukcji niepokoju.

Kompulsje charakteryzują się:

• powtarzalnością i stereotypowością
• poczuciem przymusu ich wykonania
• zmniejszenie poczucia kontroli nad nimi
• poczucie redukcji niepokoju

Najczęstsze rodzaje przymusowych czynności:

• czyszczenie
• sprawdzania
• powtarzanie
• rozkazywanie
• liczenie

PRZYCZYNY

Jest najsilniej uwarunkowane genetycznie spośród wszystkich zaburzeń lękowych. Istnieje związek pomiędzy nim a Zespołem Tourette’a, chorobą charakteryzującą się tikami nerwowymi i motorycznymi – ich krewni często cierpią na lęki obsesyjno-kompulsyjne.

Naukowcy dopatrują się przyczyn tego zaburzenia w nieprawidłowym funkcjonowaniu pracy mózgu, mianowicie w nadaktywności pewnych obszarów.

Z poznawczego punktu widzenia osoby z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym cechuje dążenie do kompetencji, nastawienie na sukces, chęć uniknięcia dezaprobaty ze strony otoczenia oraz podniesienia zaniżonego poczucia własnej wartości. Nieuniknione błędy i potknięcia na drodze ku doskonałości powodują samokaranie i potępienie. Rytuały dają złudzenie zapobiegania niekorzystnym wydarzeniom.

LECZENIE

Najlepiej sprawdza się terapia behawioralna polegająca na kontrolowanym kontakcie z czynnikiem lękotwórczym i blokowaniem przymusowej reakcji. Leczenie farmakologiczne jest umiarkowanie skuteczne, problem stanowią nawroty objawów po odstawieniu leków, jednak często stosuje się inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny.

W najcięższych przypadkach stosuje się operacje neurochirurgiczne, polegające na zniszczeniu tkanki mózgowej w jednym z obszarów odpowiedzialnych za zaburzenie. To ciężkie schorzenie, z którego często nie ma wyjścia. Kilka osobowości w jednym ciele musi doprowadzić do konfliktu.